قرآن کریم، انبیاءالهى(ع) را به عنوان رهبران مردم معرفى کرده و در تمامى زمینه هاى اعتقادى، نظامى و سیاسى، اطاعت از آنان را بر تمامى مردم واجب کرده است. و مى فرماید: «ما هیچ پیامبرى را نفرستادیم، مگر براى این که به فرمان خدا، از وى اطاعت شود.» (نساء، 64) از طرفى دیگر جوامع بشرى در آتش اختلاف سوخته و مى سوزند و ملتهانیز از اختلاف وتفرقه رنج مى برند و از سوى دیگر، خود آنان قادر به رفع اختلاف، از میان خودشان نیستند; چرا که علم آن ها به حقایق عالم از هر جهت محدود بوده و خودخواهى ها، ظلم و فساد و... کمتر اجازه وحدت آنان را مى دهد; ولى انبیاء الهى که علمشان، از دریاى بى پایان علم الهى سرچشمه مى گیرد و هرگز به «خود» دعوت نمى کنند، بلکه مردم را فقط به «خدا» دعوت مى کنند،مى توانند نقش بسیار مهمّى، به عنوان رهبران الهى، در بر طرف ساختن اختلاف هاى مردم داشته و آنان را در مقابل دشمنان دین و خدا، متحد سازند.